زان می پریم اینجا...

فنجان آب فنچ هایم را عوض کردم
و ریختم در چینه‌جایِ خُردشان ارزَن
وان سوی‌تر ماندم
محو تماشاشان.

دیدم که مثل هر همیشه، باز، سویاسوی
هی می‌پرند از میله تا میله
با رَفرفه‌ی آرام پرهاشان.

گفتم چه سود از پر زدن، در تنگنایی اینچنین بسته
که بالهاتان می‌شود خسته؟

گفتند (وبا فریاد شاداشاد):
"زان می‌پریم، اینجا که می‌ترسیم
پروازمان روزی رود از یاد"

محمدرضا شفیعی کدکنی